El poeta con 20 años
Luz e sombras de amor resucitado (1995):
VII
(Tantos anos que non me observaba
unha pel distinta á miña, ou que non fose xa
parte dos meus ollos, explorada, coñecida
ou compartida...)
Vendo eses dous ollos latexantes
cal visión dunha imaxe entresoñada
no seu peito en perfecta simetría
cun interno tremor que me fascina
desexaría entrar nela e refuxiarme
no seu corpo secreto para sempre
protexido da morte
coa súa vida
féndeme o corpo un húmido arrepío
e bícame as vértebras con furia
nun vértigo de dor e de tenrura
Me permito traduciros al castellano a todos aquellos que no conoceis esta hermosa lengua..
ResponderEliminar(Tantos años que no me observaba
una piel distinta a la mía, o que no fuera ya
parte de mis ojos, explorada, conocida
o compartida...)
Viendo esos dos ojos latentes
cual visión de una imagen entresoñada
en su pecho en perfecta simetría
con un interno temblor que me fascina
desearía entrar en ella y refugiarme
en su cuerpo secreto para siempre jamás
protegido de la muerte
con su vida
Hiende mi cuerpo un húmedo horror
y me besa las vertebras con furia
en un vertigo de dolor y de ternura
El amor y ese tipo de belleza, no tienen idiomas ni épocas
ResponderEliminarGracias por el aporte Kero, que falta me hace en estos días que prestando demasiada atención al mundo, no solo no evito su dolor, sino que aumento el mío
Me vestiré con la indiferencia loca de Bukowski y la rebeldía intemporal de Pereiro, con el que comparto algunas ideas sobre la soledad
Un abrazo